| miedź | tworzywa sztuczne |

Instalacja c.o. z miedzi

Miedź to materiał coraz częściej używany przy wykonywaniu instalacji sanitarnych. Jest lekka i giętka. Łatwo jest ją zarówno transportować, jak i potem układać.

Jest lekka i giętka. Łatwo jest ją zarówno transportować, jak i potem wykonywać z niej instalacje. Znaczna giętkość przewodów z jednej strony ułatwia ich układanie, z drugiej – wymaga lepszego zamocowania. Przewody są odporne na wysoką temperaturę, pod jej wpływem mogą się jednak nieznacznie odkształcać. Projektując i wykonując taką instalację, trzeba więc pamiętać o zapewnieniu prawidłowej kompensacji wydłużeń.
Miedź jest trwała. Wewnętrzna powierzchnia rur jest bardzo gładka, dzięki czemu na ściankach wewnętrznych nie powstaje osad i rury nie korodują. Średnice rur są więc bardzo małe, a ścianki cienkie. Takie rury są lżejsze od stalowych i łatwiej z nich wykonać instalację.
Miedź jest odporna na korozyjne działanie ciepłej i zimnej wody, a także czynników zewnętrznych (promieni UV, zmian temperatury). Są jednak sytuacje, w których przewody mogą ulec korozji. Powodem może być na przykład: zbyt gwałtowny przepływ wody (w źle zaprojektowanej instalacji), za wysokie ciśnienie, nieodpowiednia jakość wody, źle wykonane spawy.

Miedzianych rur nie można łączyć w jednej instalacji z grzejnikami aluminiowymi.

Połączenia Podstawową techniką łączenia rur miedzianych w instalacjach c.o. jest lutowanie miękkie. Odcinki rur łączone są ze sobą za pomocą spoiwa, czyli lutu dobranego do rodzaju instalacji. Niekiedy do połączeń stosuje się mosiężne łączniki zaciskowe. Ich zamontowanie nie wymaga specjalistycznego sprzętu.

Izolacje Rury miedziane wymagają izolowania termicznego. Służą do tego gotowe otuliny wykonane z pianki poliuretanowej o różnych przekrojach wewnętrznych. Można je łatwo dopasować do średnicy rury. Niektóre firmy oferują rury miedziane w osłonach z tworzywa - które ma chronić rury przed uszkodzeniami mechanicznymi, lub z pianki poliuretanowej - która służy jako izolacja cieplna w pomieszczeniach nieogrzewanych.

Są różne rodzaje rur z miedzi. Trzeba wybrać takie, które mają atest dopuszczający je do stosowania w systemach instalacji sanitarnych. W całej instalacji powinno się stosować ten sam rodzaj miedzi. Rury miękkie o średnicach do 22 mm uformowane są w kręgi i można je dowolnie kształtować już na placu budowy. Pozostałe – o większych średnicach – kupuje się w prostych 3-5-metrowych odcinkach.

powrót

Instalacje z tworzyw sztucznych

Tworzywa sztuczne są popularnym materiałem instalacyjnym. Jednak instalacja z nich zaprojektowana musi być odpowiednio wykonana. 

Własności

Rury z tworzyw są lekkie, łatwo je przewozić i montować. Powierzchnie wewnętrzne rur są gładkie, nie powstaje na nich kamień. Tworzywa nie wpływają na jakość wody. Straty ciepła  podczas przepływu gorącej wody są znikome, nie potrzebna jest więc izolacja.
Podstawową wadą tworzyw sztucznych jest duża rozszerzalność cieplna. Już na etapie projektu trzeba uwzględnić kompensację wydłużeń. W instalacjach z tworzyw wymagana jest większa liczba kompensatorów niż na przykład w instalacji z miedzi.

Warunki pracy

Do niedawna większość tworzyw sztucznych przystosowana była wyłącznie do instalacji niskotemperaturowych. Długotrwałe działanie wysokiej temperatury niszczyło bowiem materiał. Nowoczesne materiały, takie jak polietylen sieciowany (PE-X), przystosowane są do ciągłej pracy w temperaturze do 95°C.

Kosztowne dodatki

Producenci oferują komplet złączek oraz narzędzi do budowy instalacji. Są złączki cylindryczne, redukcyjne, kolanka, łuki, złączki z wtopioną wkładką metalową, umożliwiające połączenie elementów metalowych w instalacji, złączki siodłowe do wykonania odgałęzień w istniejącej instalacji, uchwyty do mocowania rur.
To właśnie te elementy są najdroższe w całym systemie.

Montaż

Najlepiej, gdy instalację wykona przeszkolony przez daną firmę pracownik. Możemy to zrobić również samodzielnie, ale dokładnie według wytycznych producenta systemu.

 

Połączenia Rury z tworzyw sztucznych łączy się przez: - zgrzewanie – zetknięte ze sobą końce przewodów podgrzewa się zgrzewarką elektryczną do   temperatury, w której ulegną one uplastycznieniu; stygnąc, zespalają się w jednolity materiał, - klejenie – kleje do instalacji muszą mieć odpowiednie atesty i być stosowane ściśle według   wskazówek producenta; są dostarczane wraz z rurami i złączkami, - połączenia mechaniczne (gwintowane, zaciskane, kołnierzowe, kielichowe) – poszczególne   elementy skręca się z odpowiednią siłą, a do uszczelnienia stosuje taśmę teflonową.

Rur z tworzyw nie można bezpośrednio podłączyć do kotła czy grzejnika, chyba że producent kotła zaznaczy, iż podłączenie takie jest możliwe. Odcinek instalacji tuż przy urządzeniu trzeba wykonać ze stali lub miedzi. Do instalacji z tworzywa można montować wszystkie typy grzejników.
Zależnie od materiału rury sprzedawane są w zwojach lub jako proste odcinki.

Parametry materiałów

Gęstość. Ten parametr nie ma wpływu na pracę instalacji, ale ma znaczenie przy jej budowie. Rury o mniejszej gęstości są lżejsze, łatwiej je przewozić, montować, a podpory podtrzymujące instalację mogą być mniej wytrzymałe. Gęstość tworzyw sztucznych to 0,9-1,6.

Graniczna temperatura topnienia. Określa, w jakiej temperaturze następuje topnienie materiału. Dla tworzyw 120-175°C. Im wyższa temperatura topnienia, tym wyższą temperaturę może mieć woda krążąca w instalacji wykonanej z tego materiału.

Rozszerzalność pod wpływem temperatury. Ten parametr pozwala ustalić, jak bardzo wydłużą się rury pod wpływem długotrwałego działania wysokiej temperatury. Przewód stalowy, długości 10 m pod wpływem temperatury 90°C wydłuża się około 1 cm. Podobnie zachowa się przewód miedziany. Rury z tworzywa zależnie od jego rodzaju wydłużą się 5-15-krotnie bardziej niż stal. Trzeba to uwzględnić w projekcie. Konieczne jest bowiem wykonanie odpowiednich rozwiązań konstrukcyjnych, tak zwanych kompensacji, które zabezpieczą instalację przed zniszczeniem spowodowanym zwiększeniem się długości przewodów.

Współczynnik przewodności cieplnej. Im jest niższy, tym mniej ciepła traci woda grzejna podczas przepływu w instalacji. Mniejsze są więc straty termiczne nieizolowanych przewodów. Rur o niskim współczynniku przewodności cieplnej nie trzeba izolować.
Niski współczynnik mają tworzywa sztuczne.

Współczynnik chropowatości (szorstkości). Określa gładkość wewnętrznej powierzchni rur i złączek. Im powierzchnia jest gładsza (czyli współczynnik chropowatości mniejszy), tym mniejsze są opory przepływu wody i mniejsza możliwość powstawania osadu, a więc i niszczenia materiału. Wartość współczynnika chropowatości dla rur z tworzyw sztucznych jest kilkaset razy mniejsza niż dla rur stalowych.

powrót

STRONA GŁ.        O FIRMIE        KONTAKT      USŁUGI        PORADY        WYKONAWCY

 Copyright ©2007 WilSoft.pl